Daar zat ik dan. Bij de oogarts. Weer zo’n controle.
“Je hoeft deze mevrouw geen druppel te geven,” zei hij tegen een arts in opleiding. “De pupil gaat toch niet wijder open.”
Ik had met hem te doen. Want inmiddels weet ik: mijn pupil blijft koppig, klein en eigenwijs.
Maar goed — als mensen zo nieuwsgierig zijn naar wat zich daarbinnen allemaal afspeelt, dan neem ik ze wel even mee.
Want wat begon met wazig zicht, werd het begin van een reeks heldere inzichten.
Het leven is gelaagd. En jij bent dat ook.
Er valt van alles te ontdekken — in mijn oog, in mijn binnenwereld, en misschien ook in die van jou.
Ze zeggen weleens: de ogen zijn de spiegel van de ziel.
Nou, dan heb ik blijkbaar een behoorlijk mysterieuze ziel.
Mijn pupil is zó nauw, dat zelfs een ervaren oogarts moeite heeft om te zien wat zich daarbinnen afspeelt – of überhaupt wíl laten zien.
Druppels die mijn pupil zouden moeten verwijden?
Die doen bij mij gewoon niks.
Kortom: ik laat me blijkbaar niet zo makkelijk in m’n ziel kijken.
Maar goed nieuws: voor deze gelegenheid heb ik besloten mijn pupil toch even wijd open te zetten. Ik neem je in deze zesdelige reeks graag mee in mijn binnenwereld.
Zodat jij kunt zien wat er op mijn netvlies gebrand staat,
waar mijn blinde vlek zat (of nog zit),
en wat ik pas écht durfde aan te kijken toen ik geen kant meer op kon.
Mocht de oogarts ooit met gefronste wenkbrauwen zitten en zich afvragen waarom mijn blinde vlek niet te zien is – dan begrijp ik dat heel goed.
Voor de wetenschap blijven sommige dingen nu eenmaal onverklaarbaar.
Misschien lag ’ie jarenlang verstopt achter een hardnekkige overtuiging.
Of is hij simpelweg opgelost in een stevige portie zelfonderzoek,
een snufje lef en een flinke dosis eerlijk kijken.
Mijn oogdruk kan hoog worden – glaucoom –
maar eerlijk is eerlijk: ik leg de druk ook vaak hoog in mijn leven.
Altijd beter. Altijd verfijnen, want ik houd van details, scherpte en precies werk
Maar goed soms niet altijd even wenselijk.
Een loep of vergrootglas? Die heet intuïtie.
En als ik die erbij pak, zie ik vaak méér dan wat oppervlakkig zichtbaar is.
O ja – ik heb ook staar.
Ik draag contactlenzen omdat ik geen eigen lens meer heb.
Ik hoorde vaak dat ík dingen niet scherp zag.
Maar wat ik toen nog niet wist:
veel mensen lopen rond met innerlijke staar.
Vertroebeld zicht door overtuigingen, aannames en patronen
– die ze zelf niet eens (willen) zien.
En dan nog iets: ik kijk een beetje scheel.
Maar inmiddels weet ik: soms móét je juist van het pad af kijken
om te zien wat een ander over het hoofd ziet.
En mijn iris?
Die laat zich niet zomaar manipuleren.
Tot frustratie van de zorgverzekering laten zelfs alternatieve druppels haar koud.
Alsof ze zegt: ik bepaal zelf wel wat ik binnenlaat.
En eerlijk? Dat klopt ook wel.
Als HSP’er met synesthesie zie ik de wereld anders.
Ik voel wat kleur geeft aan het leven.
Ik zie kleuren in woorden, sfeer in stilte.
En ik heb niet altijd licht nodig om iets haarscherp te doorzien.
Deze blogs zijn geen medisch verslag.
Maar misschien wél een uitnodiging om anders te kijken.
Want waar de oogarts meet en onderzoekt,
bekijk ik dingen vanuit een ander perspectief –
het innerlijke, het intuïtieve, het niet-zichtbare dat zich vaak wél laat voelen.
En stel nou…
Dat lichaam en geest helemaal niet los van elkaar staan.
Dat wetenschap en voelen elkaar juist kunnen aanvullen.
Oost en west, yin en yang – elk met een andere blik,
maar met hetzelfde verlangen:
Helder zicht.
Kijken onder de oppervlakte
Deze reeks begon in de spreekkamer van de oogarts, waar ik ontdekte dat een operatie méér blootlegde dan alleen het verlies of behoud van zicht.
Om te begrijpen wat er werkelijk gebeurde, begon ik het op te schrijven. In eerste instantie alleen voor mezelf. Totdat mensen uit mijn omgeving, onafhankelijk van elkaar, zeiden:
“Dit moet je delen. Hier kunnen anderen iets aan hebben.”
Want gaandeweg bleek het over veel meer te gaan.
Over herstel, angst, vertrouwen, en wat het betekent als je ineens de controle kwijtraakt.
Thema’s die vroeg of laat bij ieder mens op de stoep staan.
Ongeacht je achtergrond, status, opleiding of land van herkomst – het zijn universele ervaringen waar we vaak liever van wegkijken. En ik merkte: ik ben niet de enige.
Veel mensen die ik sprak, lopen rond met vergelijkbare vragen of gevoelens.
Dat ze dichtslaan, hun vragen inslikken, of pas ná het consult beseffen wat ze hadden willen zeggen.
Omdat angst, schaamte of onuitgesproken verwachtingen ineens de regie overnemen.
Zeker als de druk op een afdeling en onder zorgpersoneel hoog is — iets wat hoogsensitieve mensen haarfijn aanvoelen.
Maar wat zou er gebeuren als we de moed hebben om die stukken nu al aan te kijken?
Zodat we niet struikelen over wat we niet zagen aankomen.
Want wat je niet aankijkt, komt onvermijdelijk terug.
Niet van voren – maar als een boemerang, in je rug.
Want laten we eerlijk zijn:
Burn-outklachten zijn nog nooit zo hoog geweest.
En dat is niet gek, als je bedenkt hoeveel mensen worstelen met thema’s als controleverlies, aanpassing, angst en het gevoel er alleen voor te staan.
Juist dát zijn de lagen waar deze blogreeks over gaat.
Thema’s die onder de oppervlakte liggen,
maar als ze genegeerd worden – je uiteindelijk kunnen uitputten.
Het is vaak niet de werkdruk op zich, maar het innerlijke gevecht:
de druk die je jezelf oplegt, het pleasen, het niet durven uitspreken,
het gevoel dat je pas goed genoeg bent als je doorgaat.
Precies daarom is zelfonderzoek zo belangrijk.
Niet om jezelf te verbeteren, maar om jezelf terug te vinden.
Zodat je niet pas hoeft te stoppen als het écht niet meer gaat,
maar eerder kunt herkennen wat jouw lichaam en binnenwereld proberen te zeggen.
Mocht je na het lezen van mijn verhaal zelf even niet meer helder zien, mocht de boel wat gaan wankelen of je je ineens afvragen:
Welke bril hebben ze mij eigenlijk ooit aangemeten? Welke lens heb ik mij voor laten houden?
Weet dan dat ik – net als mijn oogarts – hoop dat ik je kan helpen om het zicht weer helder te krijgen.
Misschien is het tijd voor een gesprek.
Tussen wetenschap en intuïtie. Tussen kennis en voelen. Tussen ratio en ervaring.
Een gesprek waarin we durven kijken naar wat verder reikt dan het zichtbare.
Durf jij – of ken je iemand die- het gezichtsveld wil verbreden
Of blijf je liever binnen de veilige grenzen van het protocol?
Zou het niet zonde zijn…als je jarenlang binnen de lijntjes blijft kijken,
en ongemerkt gaat lijden aan kokervisus alleen maar omdat je nooit van het bekende pad durfde af te wijken
Want soms ligt het meest wezenlijke net buiten het meetbare.
En laat het zich pas zien wanneer je bereid bent met andere ogen te kijken.
Ben jij arts, onderzoeker, teamleider of onderdeel van een team waar het hoofd vaak de leiding neemt en burn-outklachten steeds vaker
Misschien is het tijd dat ik met mijn scherpe blik eens meekijk.
Niet om te wijzen, maar om samen te onderzoeken wat er écht nodig is.
Al is het maar uit respect voor je collega’s – of jezelf.
Nieuwsgierig geworden?
Vanaf vandaag verschijnt er iedere week een blog over een van de genoemde thema’s met een blik op wat je brein doet, zeker bij HSP. Stel jezelf de vragen, lees mee.
Wie weet zien wij samen iets wat anderen (nog) over het hoofd zien.
