We zijn aangekomen bij het einde van deze reeks.
Wie had kunnen vermoeden dat een ogenschijnlijk simpele medische ingreep zóveel lagen kon aanraken?

We begonnen bij wazig zicht – letterlijk én figuurlijk.
We doken in het lichaam, het zenuwstelsel, de druk van buitenaf en de verwachtingen van binnenuit.
We zagen hoe herstel geen rechte lijn is, maar een reis vol terugvallen, twijfel, moed en opnieuw kiezen.
We ontdekten hoe overtuigingen, rollen en systeemdynamieken doorwerken in wat je voelt, doet en laat.

En nu… een confronterende vraag:

Wat blijft er van je over als het bekende wegvalt?

Stel je voor: je kunt je beroep niet meer uitoefenen. Je gezondheid laat je in de steek. Een dierbare verdwijnt – door overlijden, een scheiding, of gewoon omdat jullie paden zich scheiden.

We denken vaak dat wat we doen, hetzelfde is als wie we zijn. Maar wat als alles stilvalt?
Wie ben je zonder je titel, rol of functie?
Heb je dan nog bestaansrecht?
Of geloof je – misschien onbewust – dat je pas íemand bent als je presteert, sterk bent, geen emoties toont?

Want dát zie ik in gesprekken maar al te vaak terug.

Zelf heb ik jarenlang gedacht dat ik niet meetelde.
Op papier ben ik praktisch blind verklaard: officieel nog maar 5% zicht met rechts en… ach, links – dat blijft een weetje tussen mij en de oogarts 😉.
Dat werd mijn stempel. Alsof dát bepaalde wat ik nog waard was.
En ja… op een gegeven moment ga je dat zelf geloven.

Tot de tegenhanger kwam.
Ineens werd ik geprezen – omdat ik diploma’s haalde. Opeens telde ik wél mee.
Alsof een papiertje meer waard was dan de mens daarachter.
Maar gaan we daarmee niet compleet voorbij aan wat er écht toe doet?

Ik weet hoe diep die overtuigingen kunnen zitten.
Hoe ze je identiteit vormen zonder dat je het doorhebt.
En hoe je pas wordt gezien als je ‘aan’ staat – sterk, onafhankelijk, moeiteloos.

Maar dat bén je niet.
Dat is wat de buitenwereld graag van je ziet.

Dus… wie ben jij, zonder de verwachtingen van anderen?
Als je niets meer hoeft waar te maken?
Misschien schuilt juist in elke breuk de kans om jezelf te ontmoeten – los van prestaties, gewoon als mens.

Ik hoop dat deze blogs je hebben geholpen om daarin iets te ontdekken.
Om te voelen welke overtuigingen en patronen niet meer bij je passen.
Om los te laten wat mag – en te kiezen wat wél klopt.

Eerste hulp bij controleverlies – of toch schijnveiligheid?

Je zou deze blogs kunnen zien als een symbolisch noodpakket:
een zaklamp, een kompas, een zuurstoffles, een rugzak.
Handig als het leven even donker, diep of zwaar wordt.

Dát is wat ik schijnveiligheid noem:
het idee dat je jezelf kunt beschermen door alles aan de buitenkant te regelen.
Terwijl echte veiligheid altijd van binnenuit komt.

De kracht zit niet in wat je bij je draagt,
maar in of je jezelf vertrouwt als het spannend wordt.
Of je durft te voelen, stil te vallen, te ademen.
Juist dan.

Reflectievragen lezen is niet hetzelfde als ze doorvoelen.
Weten dat je een kompas hebt, betekent nog niet dat je durft te vertrouwen op je richting.
En een zaklamp helpt pas als je bereid bent te kijken waar het ongemakkelijk is.

Dus zie dit niet als een eindpunt.
Maar als een uitnodiging.
Om te oefenen met wat je nu bij je draagt.

Dank je wel dat je mee bent gezwommen.
Misschien voelde je je soms als een drenkeling.
Of juist als een rustige snorkelaar.
Misschien zwom je op wilskracht tegen de stroom in – of dreef je even mee.

En mocht je nu twijfelen aan je waarneming en vraag je je af of je de dingen nog helder ziet?
Dan heb je twee opties:

• Je kunt naar het Radboud rennen en je melden bij oogheelkunde – al zijn de wachttijden lang.
  (En wij weten inmiddels: soms trekt de mist pas op als je stil durft te zitten.)
• Of je neemt contact op met mij –waar de wachttijd korter is en voor als stilzitten nog niet helemaal jouw ding is.

Hoge druk, & staar – een ander soort spreekkamer

De oogarts en ik hebben meer gemeen dan ik op voorhand dacht: we zijn beide gespecialiseerd in hoge druk, staar en erfelijke belasting.

Hij kijkt met de bril van de medische wetenschap.
Ik kijk met de lens van oude patronen, overtuigingen en familieverhalen, de dingen die generaties op generatie worden doorgegeven en ongemerkt je zicht vertroebelen.

Allebei hebben wij dezelfde missie: Je zicht verbeteren zodat je de wereld weer helder kunt ervaren.

(➔ Welke bril draag jij zonder dat je het doorhebt?)

Waar ontmoet ik jou? In de wachtkamer van de oogheelkunde waar ik ook te vinden ben of in een andere setting?

Afsluitende note:
Als het aan mij ligt, hoop ik dat netvliesloslatingen en blinde vlekken in de toekomst tot het verleden behoren.
Niet omdat ik de oogarts werkloos wil maken maar omdat ik iedereen iemand gun die zó op je netvlies komt te staan…dat het simpelweg niet meer loslaat.
En in een fractie van een seconde je hele leven even op z’n kop zet.

Je kent het vast wel:
Zo’n inzicht dat geen toestemming vraagt.
Zo’n ontmoeting die raakt.
Zo’n moment waarop je voelt: verrek, ik zie het nu pas.

O zie je het al voor je?
Een hele afdeling oogheelkunde in spoedoverleg.
Flip-overs vol hypotheses. Artsen driftig schrijvend want de eerste die dit ontrafelt, mag promoveren. “Wat is er evolutionair toch gebeurd met al die blinde vlekken en netvliesloslatingen?”
Nieuwe scans, vers onderzoek, nog meer metingen…
Tot blijkt dat het antwoord pijnlijk dichtbij lag.
Zó dichtbij zelfs ,dat niemand het meer scherp zag.
Diagnose verziendheid, wellicht?

(➔ Wat zie jij nu wel – dat je eerder misschien niet durfte aan te kijken?)

Als deze blogs iets in beweging brachten, weet dan: dit was nog maar het begin.
In het traject Binnenspiegels duiken we dieper. Niet om je te fixen, maar om te ontdekken wat er zichtbaar wordt als je echt durft te kijken.

Geen opgepoetste versies van jezelf — wel eerlijke spiegels, onverwachte inzichten, en ruimte om je eigen blik te herstellen.

Nieuwsgierig? Dan is dit misschien jouw moment om verder te kijken.

Download hier jouw persoonlijke spiegelmoment