De operatie was achter de rug. Na 3,5 uur werd ik teruggebracht naar de verpleegafdeling.
Toen de arts bij me kwam, zei ze eerlijk:
“Dit was een pittige operatie. Als we geweten hadden hóe complex het zou worden, dan hadden we misschien beter voor algehele narcose kunnen kiezen.”

Maar ik wist meteen: nee, het had niet anders moeten gaan.
Ik moest dit doorléven.

Hoewel ik op dat moment nog niet alles kon plaatsen, voelde ik diep vanbinnen: dit had een hoger doel
Deze operatie draaide niet alleen om het behouden van die laatste 5% zicht—die 5% die voor mij alles betekent.
Terwijl de arts haar best deed om mijn oogdruk onder controle te houden, werd mij iets anders glashelder:

Hoeveel diepere thema’s er verborgen zaten in deze ingreep:

• Angst en vertrouwen.
• Veerkracht en loslaten.
• Hulp vragen en afhankelijk durven zijn.
• De rol van naasten – helpen ze je écht, of willen ze vooral dat je zo snel mogelijk weer ‘normaal’ functioneert?

Mijn kijk op artsen veranderde
Jarenlang had ik ervaren hoe ‘experts’ je kunnen overrollen met hun kennis en zekerheid.
Hoe je monddood kunt worden gemaakt. Hoe je begint te twijfelen aan je eigen waarneming en intuïtie.
Hoe je uiteindelijk denkt: Laat maar, zij zullen het wel beter weten.

“Vertrouw maar op onze expertise” de klassieke dooddoener

Tijdens mijn mantelzorgperiode hoorde ik het vaak:
“Vertrouw maar op onze expertise, wij weten wat goed voor u is.”
Maar voelde het ook zo?
Word je dan écht gehoord?

Deze keer was het anders. Zij luisterde. Ze deed haar werk, zónder mij weg te drukken in haar eigen waarheid. En dat werkte helend.

In de psychologie noemen ze dit ‘congruente communicatie’: wat iemand zegt, klopt met hoe het wordt gezegd.
Je hoogsensitieve brein voelt het feilloos aan als iemand vriendelijk spreekt maar haast of oordeel uitstraalt. Juist bij spanning zoeken we naar veiligheid – en die zit niet in perfect advies, maar in menselijkheid.

De arts zei achteraf: “Misschien hadden we beter voor narcose kunnen kiezen.” En dat raakte me. Juist omdat het écht was. Het voelde oprecht. Geen snelle oplossing. Geen perfect plaatje. Alleen eerlijkheid.

“Herhaling maakt het pad. Mildheid maakt dat je het blijft lopen.”

Durf jij dat ook?
Durf jij te zeggen: “Ik weet het even niet?”
Of bedenk je toch snel iets om maar professioneel, sterk of ‘goed’ over te komen?

De échte uitdaging begon pas toen ik thuis kwam

Stilstand als strijd

Hoe zorg je ervoor dat stilstand geen innerlijke strijd wordt?
Ik wandel al sinds corona élke dag 7,5 kilometer. Geen uitzonderingen.
Bewegen is voor mij vanzelfsprekend—het zit in mijn systeem.
En toch… deze keer kon het niet.
Ik moest het rustiger aan doen, pollen vermijden, mijn lichaam écht laten herstellen.
Niet wandelen voelde bijna als falen.
Want als iets zo verweven is met wie je bént, hoe laat je het dan los?

Dat innerlijke conflict heet cognitieve dissonantie. Je gedrag past even niet bij het beeld dat je van jezelf hebt  en dat zorgt voor onrust.
Je brein houdt van consistentie. Dus als jij jezelf ziet als ‘degene die altijd doorgaat’, voelt rust nemen als falen. Maar juist in dat conflict ontdek je nieuwe kanten van jezelf.

Gewoontes en neuroplasticiteit:

Ons brein is dol op herhaling. Wat je vaak doet, wordt automatisch gedrag – je brein bouwt snelwegen. Afwijken van die patronen voelt alsof je met een machete door het oerwoud moet. Of in dit geval: alsof je met beslagen duikbril een nieuwe route zoekt. Het kost meer energie, maar het is wél de weg naar herstel. Dankzij neuroplasticiteit kun je je brein trainen om andere keuzes te maken. Onderzoek laat zien dat het gemiddeld zo’n 66 dagen duurt voordat een nieuwe gewoonte écht in je systeem zakt.
Niet omdat jij het niet snel genoeg doorhebt, maar omdat je hersenen tijd nodig hebben om nieuwe paadjes aan te leggen.

En wat helpt het meest?
Een veilige omgeving, steun, herhaling – en mildheid als het even niet lukt.
Daarom voelt een gewoonte doorbreken vaak zwaarder dan het in stand houden van iets dat eigenlijk niet meer klopt.
Maar dat is geen falen. Dat is je brein dat iets nieuws probeert.

Wel of geen algehele narcose?

Geen
Dan had ik dit alles niet doorléefd.
Dan had ik het niet kunnen voelen, verwoorden, overbrengen.
Dan waren het slechts woorden geweest—uit een verslag, vanuit de ervaring van een arts, niet die van mij.

Toch hoor ik mensen na een negatieve ervaring vaak zeggen:

“Ik geef het op.”

Alsof ze bedoelen: Ik blijf liever ongelukkig in mijn huidige bestaan dan dat ik nog één keer zoiets meemaak.

(➔ Wat heeft jou ooit doen terugdeinzen, terwijl je eigenlijk vooruit wilde?)

En ja, dat klinkt misschien logisch. Je wilt jezelf beschermen. Voorkomen dat je wéér wordt overreden, monddood gemaakt of klein gehouden.

Deze arts heeft – zonder dat ze het wist – mij zoveel meer laten zien dan wat ik ooit uit een boek had kunnen leren.

(➔ Wie heeft jou iets gleerd wat jgeen enkele opleiding je kon bieden?)

En jij?

Is er iemand in jouw leven die écht impact heeft gemaakt? Wat leerde je van die ervaring – over jezelf, over herstel, over vertrouwen?

👉 Download hier jouw persoonlijke spiegelmoment

(Om stil te staan bij de momenten die je gevormd hebben – en hoe jij kracht opbouwt vóórdat het leven je uitdaagt.)

In mijn volgende blog deel ik hoe de rol van naasten een cruciale factor is in het helingsproces – en waarom het zo belangrijk is dat je de juiste mensen om je heen hebt.