Over mij

Wie ben ik?

Lange tijd dacht ik dat er iets mis met me was.
Omdat ik anders reageerde dan anderen.
Dieper voelde. Langer nadacht.
Het liefst verjaardagsfeestjes vermeed —
waar ik al moe van werd nog vóór ze begonnen.
Te druk, te veel, te oppervlakkig.
Iedereen leek het leuk te vinden. Dus waarom ik dan niet?

Ik schaamde me voor dat ‘anders zijn’.
Dus ik paste me aan. Onbewust.
Want je leert al jong hoe het hoort.
En ik deed wat er van me verwacht werd:
meedoen, flink zijn, lief zijn.
Diploma’s halen. Vinkjes zetten.

Op papier ging het best goed.
Ik had op jonge leeftijd al een mooie, uitdagende functie iets wat status gaf, iets waar mensen bewondering voor hadden.
En ik vond het ook écht mooi werk.
Maar vanbinnen voelde ik al snel dat er iets wrong.
Alleen: ik kon er de vinger niet op leggen.
Dus ging ik door. Want dit is toch hoe het hoort?

Toen kwam de klap. Burn-out.
En voor je het weet zit je tegenover de Arboarts —
die alles leek samen te vatten in een lijstje.
Een afvinklijstje. Want ja, dat werkt lekker overzichtelijk.

Ik vulde hem eerlijk in. Zoals ik alles altijd eerlijk invulde. Geen idee dat juist die oprechtheid me zou plaatsen in een hokje.

Ik vertrok naar Peru. Als vrijwilliger.
Maar eigenlijk was het een reis naar binnen.

Daar tussen mensen die ik nog niet kende ging ik mezelf ontmoeten.
Zonder rollen. Zonder oordeel. Zonder verleden.
De maskers mochten af.
En volgens mij had ik toen pas door hoeveel ik er eigenlijk gedragen had.
Eentje voor thuis. Eentje voor werk. Eentje voor op de dansschool.
Altijd afgestemd op wat de ander verwachtte.

Die reis naar Peru voelde als een harde reset van mijn systeem. Nieuwe mensen, nieuwe gesprekken.
En ineens: ruimte.

Ruimte om te ontdekken waar mijn vuurtje echt van ging branden.
Niet van de perfectie, maar van de echtheid.
Van gesprekken die verder gingen dan het weer of de status.
Van de kracht die schuilt in kwetsbaarheid —
in de worstelingen van mensen, in al hun veelvoud.

En hoe meer dat ging stromen,hoe meer ik merkte dat dingen ook lichter gingen.

Ik veranderde.
En toen ik terugkwam in Nederland, merkte ik dat sommige contacten
niet meer voedend waren.
Sommige verwaterden op een natuurlijke manier.
Niet omdat ze fout waren.
Zij hoorden bij wie ik toen was.

Maar soms verandert er iets.
En als je jezelf blijft aanpassen om alles bij het oude te houden, raakt iets van jou op de achtergrond.

Ik begon steeds vaker geraakt te worden door gesprekken.
Over waarom iemand zichzelf blijft wegcijferen,
of steeds opnieuw in hetzelfde patroon belandt.

Zonder dat ik het doorhad, begon ik dingen op te zoeken. Niet omdat het moest, maar omdat ik het wilde begrijpen.
En omdat mijn systeem pas rust vindt
als ik snap waar iets vandaan komt.

Dus ik las. Volgde cursussen. Ging op onderzoek uit.
Ik had geen routekaart richting ’therapeut”. Toch bracht mijn zoektocht naar echtheid, naar echt zien en begrijpen, me precies daar. 
Niet gepland. Niet bedacht. Maar gegroeid vanuit leven, voelen en de stille vragen die me altijd al vooruitduwde

Toch waren het niet de boeken of opleidingen die de grootste indruk maakten.
Mijn échte leermeesters waren de mensen zelf.
Hun verhalen. Hun twijfel. Hun strijd.
De moed waarmee ze hun binnenwereld toevertrouwden.

Het voelde alsof ik jarenlang stage liep — niet tussen de vier muren, maar midden in het leven.
En juist daar vond ik de lessen die geen enkel diploma je kan geven.

Juist daardoor zag ik later hoe groot de kloof soms is tussen wat we op papier leren en wat er in de praktijk nodig is.

Langzaam viel het kwartje.
Ik was mezelf nooit echt kwijtgeraakt.
Ik was alleen heel lang bezig geweest om iemand anders te zijn.
Te passen in iets wat — voor míj — nooit echt paste.

Inmiddels weet ik dat ik een hoogsensitieve high sensation seeker ben.
Een combinatie die voor sommigen tegenstrijdig lijkt, maar voor mij voelt als precies de puzzel die klopt.

Ik voel diep. Denk snel. En wil het begrijpen ook.
Ik ben geen zwever. Geen hokjesdenker.
En al ben ik officieel therapeut,
de jas van het klassieke beeld past me niet.

Niet omdat structuur verkeerd is,
maar omdat ik geloof dat echte beweging vaak juist ontstaat
op de plekken waar je van het pad afwijkt.
Waar je een zijweg neemt,
of stil blijft staan bij iets kleins dat onverwacht veel vertelt.